İnsanı ölürken yoklayan yangını giydim
Ceplerimde incecik alevler saklıyorum
Yaşamak ki yanmanın en anarşik halidir
Onu ben icat ettim
Sevgilim onu ben...
Yürüsem kaynayan adımlarım şehri eritebilir
Yürüsem tonlarca patates, tonlarca adam
Tonlarca kadın birden tonlarca kül...
Benim Yahudilik niye sinmiş adımlarıma bilirim
Bunu saatlerce, aylarca
Bunu senelerce bilirim.
Tanrıyı öptüm yüzüme eklendi
Yüzüme yangın
Ben onu eğilip kalbime ara sıra
Tam dudaklarından öpüyorum
Sevgilim!
Huysuz bir bombadır patlayan bu sevdamız
Havralarda cayır cayır kadınlar ara sıra
Bir nişan yüzüğü bir bomba pimi
Aynı dili konuşur kül bahçesinde
İnsan ki yangına düşülmüş bir dipnot
Yanık bir yürek kokusudur savaşta
Ve insan ya aşkta sınanır ya ataşta.
Her yangından bir ceset arta kalır
Ben de senden arta kalanım
Aşkın dini yok sevgilim
Olsaydı ben de onun teröristi
Ben de onun sevgilim...
Mustafa ÇALIŞKAN
Adım Dergisi - Sayı: 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder